Pamiętacie koszulkę Kurta Cobaina, w której pojawił się na rozdaniu nagród MTV w 1992 roku? Widniała na niej charakterystyczna grafika przedstawiająca okładkę płyty Daniel Johnstona zatytułowaną „Hi, How Are You”, która wywarła na Cobainie duże wrażenie.
Too much love is never enough
Urzekają mnie i imponują znajomości, które ludzie bez skrępowania określają mianem przyjaźni. Ja zawsze z rezerwą podchodzę do nazywania relacji w ten sposób, a jednocześnie wiem, że są na tym świecie duety, które skoczyłyby za sobą wzajemnie w ogień.
Only reap what you sow
Wczoraj minął rok od momentu, w którym album „Brighten” Jerry’ego Cantrella ujrzał światło dzienne i zagościł w naszych głośnikach. Nie mogłam sobie zatem odmówić przyjemności napisania kilku słów o tej płycie, która, miejmy nadzieję, szybciej niż „Degradation Trip” doczeka się swojego następcy.
Don’t forget where your vibe comes from
Są takie koncerty, w trakcie których wypowiadam życzenie żeby się nigdy nie kończyły. Wczorajsza wizyta Editors w krakowskim klubie Studio należała dla mnie właśnie do takich momentów.
Bad middle finger
Album, który rozpoczyna się od rozpędzonego „Rusty Cage”, rozwija w wybitny „Jesus Christ Pose”, ugruntowuje swój przekaz perełką w postaci „Searching with my Good Eye Closed” i robi małego fikołka przy pomocy „Drawing Flies” po prostu nie mógł nie zyskać uznania.
Middle finger
Pod koniec sierpnia 1991 roku Nirvana stała u progu wydania swojego największego komercyjnego sukcesu w postaci albumu „Nevermind” i była tuż po nakręceniu teledysku do pierwszego singla reprezentującego tę płytę – utworu „Smells Like Teen Spirit”.
Once upon a time
Czy wiecie, że z powstaniem albumu „Ten” związek miało aż trzech perkusistów, z których każdy potem związał swe losy z zespołem Pearl Jam?
Let your freak flag fly
Właśnie skończyłam czytać „The storyteller, tales of life and music” Dave’a Grohla i dochodzę do wniosku, że w sumie dobrze się złożyło, że miałam dość długą czytelniczą przerwę i wróciłam do tej pozycji po aż półrocznej przerwie. U mnie to zresztą normalna praktyka i zawsze pamiętam przeczytaną już treść więc zaczynam tam, gdzie skończyłam dobrze …
Share the light, won’t hold us down
Czy można podejrzewać, że zespół lubi grać w jakimś kraju gdy w set liście jego koncertu pojawiają się aż cztery debiuty trasy (w tym trzy europejskiej jej części), niegrany od 6 lat rarytas oraz masa emocji płynąca ze sceny? Ja jestem pewna, że tak!
Still have the time to sing my song
Choć od wtorkowego koncertu Jerry’ego Cantrella w warszawskiej Proximie mija już drugi dzień mnie nadal nie opuszczają związane z nim emocje. Było to jedno z najlepszych muzycznych doświadczeń mojego życia, wypadki toczyły się wtedy wprost idealnie, jakby jakaś czarodziejska wróżka postanowiła spełnić wszystkie moje życzenia.